Namimilipit ka pa sa lamig, Dulot ng hamog ng umaga, Medyo mabigat ang ulo, Lumilipad pa ang utak sa kinagabihang gimik, Pero kelangan nang bumangon para sa panibagong hamon ng buhay… Pangatlong beses mo nang pinatay ang alarm, Pero patuloy ka paring nakalugmok sa higaan at Wala ka pa sa ulirat… Matapos mong pindutin ang snooze button, Hindi lang ang oras nang pag-gising mo ang pinili mong sirain Kundi ang buong araw mo… Tulad ng pagtawag sa atin ng Panginoon, Marahil ay makailang beses ka narin niyang tinawag Pero ito ang lagi mong sagot sa kanya: “Mamaya na” “Kapag may sapat nakong oras” “Kapag mayaman nako” “Kapag binigay mo na yung hinihingi ko” Madami tayong kundisyon… Palagi nating pinipindot ang “Snooze Button” ng buhay natin… Ilang beses ko nadin tong nagawa, At Ilang beses ko nading napatunayang: “Hindi ang oras na plinano natin, kundi ang itinakdang oras ng Panginoon, ang pinaka-perpektong pagkakataon”