Bikolana.Parasurat.Lakwatsera

Blankong isipan sa harap ng monitor, habang patuloy na umaandar ang aking kamay at ang aking utak. Hanggang ngayun, di parin malinaw sakin kung anu talaga ang gagampanan kong misyon dito sa mundo, di parin ako makapag desisyon sa buhay ko, at di parin ako mabigyan ng buong tapang upang harapin ang nakaatang na responsibilidad ko dito. Mariing tinatangi ng isipan ko, pero alam kong malinaw itong isinisigaw ng puso ko, pero sabi nga nila walang inaatrasang laban ang panginoon at kailanman ay di sya nagpatalo, maka-ilang ulit na tong panawagang galing sa kanya, marahl ay binabalewala ko lang kaya siguro nahihirapan lalong tanggapin ng katawan ko, yung halo halong nararamdaman ng utak at puso ko. Marahil nga, aminin ko man sa hindi, eh ito na talaga nakatadhana para sakin, mabigat ang loob ko sa desisyong gagawin ko pero alam ko na ito yung pinakamagandang desisyong gagawin ko, di ko alam kung may patutunguhan at di ko rin alam kung san papunta tong byaheng ito, ang tangi

Mag puun sa halabang byahe kan jeep, hasta tumagilid, pirang beses kang maghugdu asin kaipuhang makiuyun ang saimung hawak sa pag andar kan sasakyan. Si medyo lulaun mairikot man talaga ang tulak asin pamayu, sa paghakalabang tinampong kaipuhan balyuhun nganig makaduman ka sa lugar na ini. Lantsa , para sa gusto  man mag agi sa mayamang kadagatan. Alagad pag ika naman nakatumak sa lugar na padudumanan, Biyung nagsusurulwak sa kagayunan asin sa yaman ang lugar na iniyu, Magpuun sa kagayunan kang pwesto kaini and mga taong mahihigus asin nagtatarabang tabang, nangad ang malaen laen na pagkakan na isisirbi saindu. Turukal kasag, hirimay sira, kurudot ning langka asin hungit nin kadakulang maluto, tapos malaguk kang maliput na tubig ay abaanang siram mabuhay sa SIRUMA. Medyo masakit lang ang pagsakdo kan tubig, pero sa dae matatawarang kahigusan, pagtatarabangan asin pagpadangat sa kada saru, gabus nagigibuhan paagi. Kun

Nagirumduman ko lang, Kan ako aki paman,   Ang pagbulus kan uran Sarung dakulang kaugmahan.. Ta ang kada turo kainiyu Iyo man ang ngirit kong biyu Lalo na pag makusugun na maray, Ang tusok sa likod marayrahay… Madaralagan kamu kan kakawat mo Karawat taragaan o kaya tumba-lata Padarakulan mainum tubig… Haggang sa ika mabutid Makatakot lang minsan Pag nag kirilat asin rugudug nang sarabayan… Minatago nako kayan Sa sagurung o sa may tindahan… Nagirumduman ko lang. Kan ako aki paman.. Minakurua ning aratilis sa agihan Minasarakat ning baligang Asin minatukdol sa manggahan Bahala na kung madakop kan may kangharung O mahapag ning idong daeng gakud Waralat ang tsinelas Asin ginagaranut sa kapagalan Basta ang aram ko lang kadto Maugmahung gibuhon ito Alagad ngunian Gusto ko man lang balikan, Ang mga aldaw na nagpaugma Sa sakuyang kahubinan Mga aldaw na daing kwartang karibay Mga aldaw na naging parte kan sako

Gusto ko ulit magsulat, gusto ko ulit makabuo ng isang nobela, tula o sonata na matatawag kong obra… yung pinag isipan ko talaga, yung dudugo yung ilong at utak ko sa pag iisip ng mga malalalim na salita na babagay sa aking obra. Pero sabi nga nila, di mo kailanman mapipilit ang utak mong gumana at ang kamay mong gumalaw ng dirediretso, kelangan ng konting inspirasyon , magandang background music at maayos na posisyon… Minsan kahit konting pinag dadaanan pwede na, makakabuo ka na nun ng isa o mahigit pang linya… Try ko kayang maligo muna??? Ng ganahan naman kahit konti yung utak ko, kaya siguro di ako nakakapag isip ng matino eh dahil sa amoy ko,..  isang araw din kasi akong namahinga (di namatay ah), kundi dahil umatake na naman yung sakit ko, yung di makatulog dahil nasobrahan sa kape… Saklap! Kung anu pa yung bumubuhay sa dugo mo, yun pa yung pilit na ipagbabawal ipainom sayo ng doctor mo (langya!) kaya nga di ko lubos maisip na kumakain ako ng agahan na wala yun